Ontmoette gisteren op het internet een video over Nicole Sleeth. Haar schilderijen zetten vrouwelijke naakten in de ‘machtspositie’.
Sleeths behendige, Sargent-achtige omgang met de verf en de kristallijne weergave van de blik van het model – zo boeiend, levendig, zelfverzekerd en uitdagend – deed me verstijven. Ik sloot een paar minuten mijn ogen met haar ogen, ze was naakt en ik kleedde me, in een kamer vol mensen en gesprekken. Ik voelde me nederig door de kracht en uitdagendheid in Valerie’s uitdrukking. Hier was haar huid en vlees, onbedekt, om te aanschouwen. Maar zelfs in haar kwetsbaarheid had ze duidelijk de controle en dicteerde ze de voorwaarden.
Dat, zegt Sleeth, is precies het gewenste effect. In haar serie ‘Gaze’ zijn naakte vrouwen het onderwerp, maar niet het object. Elk aspect van deze beelden gaat over het verschuiven van macht en keuzevrijheid terug naar het model, te beginnen met het uitkijkpunt: wij, als kijkers, staan er iets onder en kijken omhoog. Sleeth’s onbeschaamde weergave van het vlees, in al zijn details – en de blik, in zijn verbluffende openbaring van de geest – geeft deze naakte vrouwen stilletjes maar definitief de leiding, zelfs als we ernaar staren.