Zitten, liggen of lopen in dit landschap met bomen, bomen in rijen op heuveltjes. De houtwallen. Het lijkt een liefelijk tafereel vol romantiek, maar hier bedriegt de schijn. Deze wallen zijn eens vervolgd en rusten nu uit. Zij zijn gespaard gebleven, waar de meesten werden geslecht en geveld in een woelige verkavelstrijd. Deze wallen met hun oorsprong in het boeren van weleer werden jaren geleden verjaagd door de moderne landbouw. Deze zag ze als obstakels en bulldozerde lustig in ze op. Ik droom nu deze oorlog als een moordpartij op het landschap. En droom hoe fout ik was, toen ik zo rond 1960 het wapengekletter bejubelde: de ronkende draglines, drainageleggers en dumpers, die de bochten in de loopies dempten door er simpel de wallegies in te schuiven. ’t Loopie was voortaan een kaarsrechte sloot en ik lachte, danste en collaboreerde met de boeren in mijn Drentse dorp. Deze toenmalige heiligen van de vooruitgang, waar ik zo tegenop keek.
Hoe kan het toch, dat je diegene, die je ooit geweest bent, zelf zo moeilijk herkent, zelfs in je dromen?