Valse - Anonymous (1870)
Hoi Facebookvrienden, over keuzes gesproken… Heb er al veel aan gedaan om in de juiste modus te komen om zo’n kraaienveld als Vincent te kunnen schilderen. Drie jaar geleden ging ik als zodanig naar Parijs om er onder een brug te slapen. Vond een oude televisiedoos en kroop er mee onder Pont’Neuf naast wat collega’s die zich hier Bohemiens laten noemen. Vond het die nacht toen niet, ik draaide en draaide, dacht steeds iets onbestendigs te ruiken in die wat vochtige doos. Misschien had er iemand in staan sjeiken? Ik hoorde ook steeds een soort geritsel in het piepschuim en ik rilde van de kou. Rond drie uur gaf ik mijn kunstenaarschap op, verliet de doos en al mijn voornemens en zat al spoedig daarna in mijn VW Golfje en draaide koude rondjes om de Place d’Etoile. De afgelopen week kwamen deze belevingen hier in de Spaanse Pyreneeën weer boven – ik geef het maar al te graag toe aan al mijn Facebookvrienden – Dag Prinses Beatrix (laat gerust ook eens wat van U horen) – deze week had de grote kunstenaar Guldenhemel het niet al te breed. Mijn liefde is zaterdag weer naar Groningen vertrokken om daar haar werk weer op te pakken en ik kreeg het hier koud in al mijn geledingen. Alleen mensen die Tineke ook kennen weten wat ze met haar lach en haar behaaglijke energie op die andere over kan brengen. Als ze nog één keer gevraagd had was ik mee gegaan – voor 36 eurootjes sta je namelijk op Schiphol notabene – maar ze vroeg het niet en ik halsstarrige domkop moest daarom hier blijven.
Rond 13.00 uur was ik hier terug op 1000 meter boven Nieuw Amsterdams Peil met een horizon van besneeuwde pieken en dat allemaal om me zo nodig te bewijzen. Tegenover wie? Stel je toch eens voor, ik Gerrit, de tovenaar van blijheden in een kil groot oud huis, 1750 km van mijn stamkroegjes en helemaal alléén! De Soledad en nog een ergere vorm van weemoed ging mij deze week beheersen. Bovendien werkte de kachel spontaan mee in deze ambiance en ging zijn eigen leven leiden door af en toe uit te gaan, ook met een nieuwe gasfles er in was hij – of is het misschien een zij? – mij steeds maar onvriendelijk aan het behandelen. Wees nou eerlijk, ik heb dit verwarmingswezen verdomme nooit iets gedaan, alleen teder behandeld, met het respect van een geliefde ging ik met haar om en toch…..
De volgende dagen keek ik in een van de vele spiegels die hier – alsof ze niks kosten – overal hangen en zag een oude man. Zag niet meer de zo lang gepretendeerde godheid van zonnigheid, opgewektheden en blijheden. Zag gele tanden. “Verdomme wat vreet vadertje tijd toch aan ons”, dacht ik en daarboven op: “wat heeft hij bij mij veel honger de laatste tijd”: Mijn ogen lang niet zo blauw meer als toen er al die prachtige meiden in verdronken. Haar dat vruchtbaar groeit op plaatsen waar ik het nou juist niet wil. Rimpels, nu ineens ontelbaar veel, vertrokken in een grimas van verdriet en tristesse. Beware! Facebookvrienden, je neus en oren stoppen werkelijk een leven lang niet met groeien! Tot een maand na je onverhoopte dood zelfs nog, net als je nagels en je haar, voor zover je dat dan nog hebt. Wie kan het dan nog knippen? Kortom ellendige vraagstukken maakten zich van me meester. Chagrain en nog eens volop chagrijn, ‘nie le mal, nie le bien’ probeerde ik noch stil te neuriën.
Kunstkenners zeggen dat dit het grote moment is, het zou het moment suprême zijn waarin – juist dan – de grote werken van de kunstenaar ontstaan. Dan, als de wereld zich tegen hem keert. Als hij geestelijk in de goot ligt en zelfs zijn oor af wil snijden als grote schreeuw om hulp en aandacht, dan is het door vele kunstenaars gezochte ogenblik daar. De grote K is dan pas bij je! Ik werkte daarom deze week gedwee verder aan het trieste portret en het clipje van Maria Callas, zij zelf niet de opgewektste en door haar grote liefde verlaten, ik citeer: “I lost my voice, my figure and now also Onassis” , een half jaar later stierf ze een eenzame dood, pas 54 jaar oud. Daarna deed ik het portret van Anouk. Natuurlijk wel een oprechte vrouw, een open-boek gelukkig, maar voor een man in mijn omstandigheden ook geen echt zonnetje-in-huis. Snik!! Kortom tot vanmorgen nog zat ik er behoorlijk door.
Met een ‘zo kan het niet langer’ ben ik deze morgen uit mijn bed gestapt. Ik gaf een felle trap tegen de vermaledijde kachel, die met een enorme wolk van roodgele vonken protesteerde. Ben me toen – na een week – weer gaan douchen, heb me geschoren en van schoon ondergoed voorzien en toen, toen – met een Nescafeetje voor me – ben ik bij mezelf te rade gegaan. ‘Wat heeft een man nodig in eenzame omstandigheden?’ overdacht ik. Ik ben een man en mannen denken dan als eerste aan seks. Het is een simpel gegeven dat ook voor vrouwen al lang geen geheim meer is, als een man maar seks heeft, liever nog harde, volkomen ongeremde seks, dan zijn kou en eenzaamheid bij hem snel te vergeten en verandert hij in een ietwat loom zachtaardig poezelig wezentje. Ik geef toe dat het deze morgen ook heel even door mijn grote lege sultige hoofd schoot maar vergat dit primaire mannen-dogma opmerkelijk snel en vond dat op zich dan weer zo sterk van mezelf, dat ik vergevingsgezind aan lekker eten ging denken. Op de manier zoals een vrouw aan een slagroomsoes kan denken. ‘Heerlijk veel en ongegeneerd lekker veel eten, dat gaat me helpen’ dacht ik. Ongeremde harde vreetlust met vette mondhoeken, zoals ik dat eens zag in een show van Sjef van Oekel en Gre Braadslee, dat was het wat ik nodig had.
Ik besloot daarop naar Barbastro te vertrekken, tankte diesel voor 1.14,9 – ja mensen je leest het goed – kocht bij de Tabacco een heuse Montechristo voor 3,25 – ja Jan Krabbendam het staat er toch, je kent me toch, ik overdrijf of romantiseer bijna nooit, wollige en bloemrijke taal is me vreemd, een Montechristo en niet zo’n kleine ook, diezelfde die Hajenius aan het Rokin verkoopt voor 18,95 met een gratis cederen aansteekhoutje, ja die Jan. Precies die!!! – Zo eentje, die je bijna met twee handen moet ondersteunen om hem tussen je lippen te houden, zo’n geweldig heerlijk en aromatisch lijdend voorwerp, dat hing deze morgen al in een hoek van ongeveer 32 graden aan de kop van deze kleine Al Capone.
Slagers in Spanje kunnen heerlijk dun snijden, waar in Nederland een bieflap of een entrecote verandert in een homp van 3 cm dik is die hier echt flinterdun en een stuk eenvoudiger te bereiden. Ik ging voor de Spaanse bieflappen (3,46 voor 600gram!!! Ook dit leest de eventuele prijsbewuste, twee-voor-één, op-is-op Nederlandse Facebookhuisvrouw goed) en dacht er mijn drie Duitse biefstukken uit. Kan er nog een langer verhaal van maken maar geef hieronder het recept en verklap de moraal van deze schrijverij: Ik – de grote kunstenaar Guldenhemel -voel me met mijn vreetsessie en al mijn positieve gedachtegoed over Spanje vandaag al een heel stuk beter en dank jullie allen voor de zo broodnodige AANDACHT.
Leg de 7 bij de Simply | Barbastro aangeschafte dunne bierflapjes op elkaar en snij er met een scherp mes reepjes van, die je daarna nog eens weer overdwars in blokjes snijdt. Snipper er een grote lente-ui door. Flink wat peper en géén zout maar een schepje groentebouillon (ik had van Knorr) en een gestampt anjovisje. Ballen van kneden, flink aandrukken en in een grillpan met wat olijfolie rondom aanbakken. Voeg wat ui en wat heel fijn gesneden bleekselderij bij en fruit dit even. Daarna de biefstukken eruit halen en in folie 5 minuten laten rusten en na garen. Ondertussen de aanbaksels los krabben en aan de gefruite groentes rode wijn toevoegen en een schep juspoeder – ik had rotweinsause meegebracht van de Lidl uit Eelde– en het geheel even laten koken en smeuïg laten worden. Biefstukken met de jus overgoten en eventueel met sla en of een rode kool salade opdienen.
Wist u overigens dat er een restaurant in Nederland is dat in 2006 voor een permanente sfeer 9 stuks Guldenhemel kunstwerken aankocht en er daarna in geslaagd is om nu drie Michelinsterren te hebben? Over keuzes en causale synchrone verbanden gesproken! Er zijn lijnen tussen ons en iedereen, tussen jullie die dit lezen, tussen mij, Jan Jacob Boerma, Prinses Beatrix, een slager in Barbastro, de caissière van de Lidl in Eelde en al mijn Facebookvrienden, wij zijn namelijk van dezelfde diersoort, de Mens! Voorlopig bevalt dat mij goed.
