Het begon voor mij in 2005, toen ik voor het eerst op een skûtsje stapte. Ik voer ieder jaar mee op één van de sponsortochtjes van de Gerben van Manen. Pas dan voel je welke krachten er zich bundelen in zo’n voormalig vrachtschip, tot welk een fijn getuned renpaardje een skûtsje is gemaakt. Hoe de bemanning er als een totaal team in getraind is om in alle omstandigheden de optimale snelheid uit het schip te halen. Dan is er nog aan de wal de organisatie. Al deze krachten probeer ik te bundelen als in één man, het monumentale beeld van de bootmens: De SkûtsjeSiler. 

De Denker, wie kent het beeld niet? Met de Denker denk ik aan een iconisch beeld. Maar tegelijk denk ik, wie denkt er nog aan de maker? Rodin, wie was hij, hoe leefde hij en waarvoor? De makers van de beelden doen er blijkbaar nog weinig toe. Wie creëerden bijvoorbeeld de zeemeermin van Kopenhagen, Statue of Liberty in New York, Us Mem in Leeuwarden, Manneke Pis, Peerd van ome Loeks?

Een iconisch werk hecht zich blijkbaar niet aan de glorie van de maker. Vergeet Guldenhemel gerust als ik seffens in mijn urn sta. Ik weet de SkûtsjeSiler daarna nog eeuwen langs de Friese kust. Een monumentaal eerbetoon aan al die mannen en vrouwen die ooit met de skûtsjes over de meren en kanalen scheerden.