Ik wil u niet lastig vallen met mijn dromen, maar deze is te bijzonder om u te onthouden. Het is niet zo dat ik mij schaar bij diegenen die blijkbaar overtuigend met bomen kunnen praten. Er zelfs personen in herkennen. Daar geloof ik echt niet in, maar zo’n geloof tot werkelijkheid te dromen is wakker alleszins te accepteren.
Vannacht droomde ik opnieuw over een schilder in zijn landschap. In zijn pogen om alle blijheden die hij ziet en voelt weer te geven, vergroeit zijn lijf met het schilderij, de ezel en het krukje. Deze rusteloze schepper gaat ‘en plein air’ zo op in het landschap, dat hij, het doek en de verf samensmelten tot een prachtig lichtend kunstwerk: een werkelijk monument – en ik de dromer, weet vannacht precies waarvoor.